Wraz z zaprezentowaniem na turyńskim salonie samochodowym w 1978 roku modelu Ritmo, koncern Fiata wprowadził nowe oznaczenia swoich pojazdów. Zrezygnowano z dotychczasowych cyfr określających model na rzecz nazw. Jak deklarował producent słowo Ritmo ma symbolizować dynamikę współczesnej epoki, wybrano ją spośród 400 różnych propozycji. Uzupełnieniem nazwy były oznaczenia literowe L i CL, które określały wersję wyposażenia, L to podstawowa Lusso, bogatsza zaś CL- Confort Lusso. Ritmo było pierwszym modelem Fiata dostępnym dla szerokiego grona odbiorców o tak oryginalnej stylistyce, przypominającej bardziej auta francuskie, słynące z ekstrawagancji. Nowy model wyróżniał się stromo, klinowo opadającym przodem, czy zderzakami z tworzywa sztucznego. Przedni pełni funkcję nie tylko zderzaka, ale jednocześnie jest spojlerem pod zderzakiem, wlotem powietrza do chłodnicy, obudową reflektorów, gniazdem kierunkowskazów oraz osłoną naroży błotników. Podobną rolę pełni tylny element plastikowy, obejmujący w jedną całość zderzak, zespolone lampy tylne, tablicę rejestracyjną i naroża aż do wnęk kół jezdnych. Zrezygnowano z ozdób chromowanych, które były tak charakterystyczne dla starszych modeli włoskiego producenta. Podobnie we wnętrzu samochodu zastosowano tworzywa sztuczne do budowy deski rozdzielczej, okleiny koła kierownicy, boczków drzwiowych. Ritmo oferowano w wersji 3 i 5 drzwiowej. Samochód przy szerokości wnętrza 165 cm i rozstawie osi 244,5 cm zapewniał całkiem wygodną podróż dwóm pasażerom tylnej kanapy, na tle ówczesnej konkurencji. W bogatszej odmianie CL seryjnie montowano regulację kąta pochylenia oparcia przednich foteli, w nadwoziu 3 drzwiowym tylne boczne okna uchylane, dzienny licznik kilometrów, wskaźnik temperatury cieczy chłodzącej, zapalniczkę, wentylator chłodnicy o dwóch prędkościach. Zawieszenie pojazdu oparto na wahaczach poprzecznych, zwrotnicach kolumnowych McPhersona, dwóch drążkach reakcyjnych ustawionych skośnie z przodu i trójkątnych wahaczach poprzecznych, dwu piórowych resorach poprzecznych i amortyzatorach teleskopowych z tyłu. Do napędu posłużyły jednostki o pojemnościach: 1050 cm, 1116 cm, 1302 cm, 1498 cm. Wszystkie silniki ustawiono poprzecznie z prawej strony pojazdu. Mają żeliwny blok cylindrów, głowicę ze stopów lekkich, górny wałek rozrządu, napędzany paskiem zębatym oraz wał korbowy osadzony w pięciu podporach bloku. Fiat oferował również silnik wysokoprężny, skonstruowany przez doświadczonego inżyniera Aurelio Lamprediego, który zajmował się budową wyczynowych silników do samochodów Ferrari. Skok tłoka silnika wysokoprężnego jak i cały układ korbowy jest jak w silniku gaźnikowym Fiata 132- 1800, zmniejszono jedynie średnicę cylindrów. Zastosowano także inną głowicę, choć wykonano ją również ze stopu aluminium.

W 1982 roku przeprowadzono modernizację pojazdu. Utrzymano 7 wersji silnikowych: 60-ES-70-Super 70- Super 85- Diesel- TC. Pierwsze dwie wersje mają silnik o pojemności 1116 cm i mocy 55 KM. Litery ES oznaczają Energy Saving- oszczędny, silnik posiada nieco wyższy stopień sprężania i zużywa o 1 l/100 km paliwa mniej. Następna wersja 70 i Super 70 wyposażono w silnik 1300 cm o mocy 68 KM. Odmianę 70 skonfigurowano ze skrzynią automatyczną, a Super 70 z manualną przekładnią o pięciu przełożeniach. Odmiana Super 85 otrzymała jednostkę o pojemności 1498 cm i mocy 82 KM. Za tajemniczym oznaczeniem TC kryły się silniki 105TC i Abarth 125TC. Słabszy z nich miał pojemność 1585 cm i mocy 105 KM. Sprint do 100km/h zajmował 9,5 sekundy, prędkość maksymalna wynosiła 178 km/h. Mocniejsza wersja o pojemności 1995 cm i mocy 125 KM rozpędzała się do 100 km/h w ciągu 8,7 sekundy, a prędkość maksymalna wynosiła 190 km/h. Ritmo można było nabyć ze skrzynią manualną o czterech lub pięciu przełożeniach jak również ze skrzynią automatyczną, zakupioną od firmy Volkswagen, którą wykorzystywano w ówczesnych modelach Golf, Scirocco, Passat.

Pod koniec 1982 roku, dokonano modyfikacji wizualnej pojazdu, co dało się zauważyć szczególnie w przedniej jego części. Zmieniono kształt otworów wlotu powietrza do silnika, zastosowano cztery okrągłe reflektory oraz nową atrapę chłodnicy, w którą wkomponowano duże ówczesne logo Fiata z pięcioma jasnymi, ukośnymi pasami. Samochód cieszył się dużym zainteresowaniem klientów. Tylko w  1979 roku sprzedano 335 000 sztuk Ritmo. Niestety do dnia dzisiejszego przetrwało niewiele egzemplarzy. Samochód został bardzo słabo zabezpieczony antykorozyjnie, co skutkowało z biegiem lat eliminacją z dopuszczenia do ruchu kolejnych Fiatów Ritmo. Problem był na tyle poważny, że koncern Fiata postanowił w kolejnych modelach zastosować blachy ocynkowane, co w znaczny sposób wydłużyło żywotność samochodów włoskiego producenta.

Przy pisaniu artykułu korzystałem z publikacji Zdzisława Podbielskiego, Poznajemy samochody osobowe świata. Pojazdy włoskie, Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, Warszawa 1986.

Michał Świercz