Pod koniec lat 60. XX wieku, dwie firmy niemieckie o ugruntowanej pozycji: Porsche i Volkswagen postanowiły wspólnie skonstruować samochód. Zakładano, że ma być to pojazd o sportowej sylwetce i niezbyt skomplikowanej mechanice, aby można go było serwisować w punktach ASO Volkswagena. Tak też się stało, przedstawiony na targach we Frankfurcie wiosną 1969 roku samochód, nazwany Porsche 914 prezentował się znakomicie. Niska, szeroka karoseria, chowane przednie reflektory i centralnie umieszczony silnik to cechy rasowego auta sportowego. Precyzyjnie rzecz ujmując, silnik umieszczono między dwoma osiami jezdnymi, ale nie na środku lecz tuż przed osią tylną. W ten sposób uzyskano korzystny rozkład obciążeń na obie osie, co wpływa na stabilność pojazdu i łatwość sterowania.

Początkowo zdecydowano się na zastosowanie dwóch silników: podstawowego czterocylindrowego o pojemności 1700 dm, o mocy zaledwie 80 KM z elektronicznym układem wtrysku firmy Bosch oraz zdecydowanie  odpowiedniejszy motor do charakteru pojazdu sportowego o pojemności 2000 dm, sześciocylindrowy o mocy 150 KM. Mocniejszą wersję oznaczono emblematem 914/6. W sierpniu 1972 roku, większy z silników zastąpiono jednostką również o pojemności 2000 dm, czterocylindrową o mniejszej mocy 100 KM, ale znacznie ekonomiczniejszą, oznaczono ją jako 914/2.0. Rok później podstawowy silnik zastąpiono nowym o pojemności 1800 dm. Wszystkie jednostki zastosowane w Porsche 914 były chłodzone powietrzem, miały przeciwsobny (boxer) układ cylindrów i były ustawione wzdłuż pojazdu przed osią kół tylnych. Do przenoszenia napędu służyła pięciobiegowa synchronizowana przekładnia manualna.

Wnętrze pojazdu przewidziano do przewożenia dwóch osób, które musiały zadowolić się dwiema komorami bagażowymi o łącznej pojemności 370 dm. Bagażniki były płytkie bowiem pod podłogą przedniego umieszczono koło zapasowe, pod tylnego zaś przekładnię główną i skrzynię biegów. W projekt karoserii zaangażowano specjalistyczną firmę Karmann, znaną z wielu udanych projektów, które zapisały się trwale w historii motoryzacji. Dach wykonano z tworzywa sztucznego, można go było zdejmować. W samochodzie zastosowano zawieszenie oparte na wahaczach poprzecznych, podłużnych drążkach skrętnych i amortyzatorach teleskopowych z przodu oraz wahaczach skośnych, sprężynach śrubowych, amortyzatorach teleskopowych z tyłu. O bezpieczeństwo podróżnych dbał skuteczny tarczowy układ hamulcowy. Pojazd nieźle wybierał nierówności dzięki 15 calowym kołom. Przyśpieszenie do prędkości 100 km/h było możliwe w ciągu 10,5 sekundy, wynik dla silnika o pojemności 2000 dm i mocy 100 KM. Z tą jednostką samochód o masie własnej 965 kg, osiągał prędkość maksymalną 190 km/h i zużywał 7,8 litra benzyny przy 120 km/h. Ten niezwykle interesujący konstrukcyjnie pojazd z centralnie umieszczonym silnikiem produkowano do 1975 roku. Łącznie powstało 119 000 egzemplarzy.

Michał Świercz